• pobicie,
• kopanie,
• popychanie,
• szarpanie.

• kradzież,
• niszczenie przedmiotów

• złośliwe SMS-y,
• e-maile,
• wpisy w serwisie społecznościowym
• umieszczanie w internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę.

Raport Instytutu Badań Edukacyjnych wymienił również zachowania, które zaliczamy do coraz częściej spotykanego cyberbullingu (Pyżalski, 2012).

• flaming, czyli agresywna wymiana zdań, np. na czacie lub w ramach grupy dyskusyjnej), 
• prześladowanie - ang. harassment - regularne przesyłanie nieprzyjemnych wiadomości do ofiary za pomocą elektronicznych kanałów komunikacji, 
• kradzież tożsamości - ang. impersonation - podszywanie się pod ofiarę, 
• upublicznianie tajemnic - ang. outing - udostępnianie prywatnych materiałów ofiary np. zdjęć, 
• śledzenie - ang. cyberstalking - inwigilacja ofiary i nękanie jej niechcianymi komunikatami, 
• happy slapping - prowokowanie lub atakowanie innej osoby i dokumentowanie wydarzenia w postaci zdjęć lub filmu oraz upublicznienie nagrań lub zdjęć w Internecie,
• poniżenie - ang. denigration - upublicznienie poniżających, nieprawdziwych informacji lub materiałów na temat ofiary, 
• wykluczenie - ang. exclusion - celowe usunięcie z listy kontaktów internetowych lub niedopuszczenie do niej ofiary, 
• agresja techniczna - działania przeciwko sprzętowi komputerowemu ofiary bardziej niż przeciwko samej ofierze.

Charakterytyka ofiary przemocy rówieśniczej – czynniki ryzyka

Z raportu IBE pt. Bezpieczeństwo uczniów i klimat społeczny w polskich szkołach (Przewłocka, 2015) wynika, że w polskich szkołach nawet co dziesiąte dziecko jest ofiarą agresji. Najczęściej uczniowie doświadczają przemocy ze strony rówieśników kilka razy w miesiącu (42%) oraz kilka razy w tygodniu (39%). Co piąty uczeń mówi o codziennych napaściach. Badania pokazują, że istnieją dwa typy ofiar przemocy – pasywne i prowokujące.

• Ofiary pasywne określane są, jako bardziej introwertyczne, ciche, lękliwe i nieszczęśliwe (Rigby, 2011).
• Ofiary prowokujące zwykle są niespokojne, humorzaste, nadmiernie aktywne, mają problemy z koncentracją, przejawiają zachowania agresywne, są napięte i irytujące według innych osób, często nie mają kolegów (Olweus, 1993; Rigby, 2002, 2011). Zachowania te mogą prowadzić do negatywnych reakcji ze strony rówieśników.

Osobami, które należą do grupy ryzyka ofiar przemocy w szkole, są uczniowie mniej popularni wśród rówieśników, osamotnieni, nie mogący liczyć na wsparcie oraz pomoc innych.

Według badań również brak wsparcia rodziców, czy gorsza od przeciętnej sytuacja finansowa jest częstym czynnikiem prowadzącym do doświadczenia agresji rówieśniczej w szkole. Niemal co piąty uczeń pochodzący z rodzin najbiedniejszych staje się ofiarą przemocy (Giza-Poleszczuk, Komendant-Brodowska, Baczko-Dombi, 2011).

Badania Little (2004) oraz Hershkowitz, Lamba i Horowitz (2007) wskazują, że do szczególnej grupy ryzyka należą także uczniowie z niepełnosprawnością intelektualną, problemami w uczeniu się, oraz trudnościami komunikacyjnymi, są oni o wiele bardziej narażeni na wykorzystywanie przez innych (również seksualne).

Charakterystyka sprawcy przemocy rówieśniczej

J. Węgrzynowska i A. Milczarek podzieliły sprawców przemocy rówieśniczej na dwa typy: sprawców aktywnych i pasywnych.

• agresja przejawiana wobec kolegów, także i dorosłych
• zafascynowanie przemocą i jej narzędziami
• akceptacja przemocy
• impulsywność
• potrzeba dominacji
• niski poziom empatii wobec ofiar
• średnie lub nieco wyższe niż przeciętne poczucie własnej wartości
• niski lub przeciętny poziom strachu i niepewności
• uznanie dla siły fizycznej
• większa od innych (zwłaszcza zaś od swoich ofiar) siła i sprawność fizyczna
• przeciętna popularność w klasie (może stopniowo spadać)
• często otoczony "świtą" (2-3 osoby)

• nie inicjuje, przyłącza się do stosowania przemocy
• niezbyt pewny siebie, w grupie czuje się lepiej (http://www.przemocwszkole.org.pl/por_naucz_dzie_sprawca.php?zm=m4_4) .

Przeciwdziałanie przemocy rówieśniczej – „Bohaterstwo dnia codziennego”

Profesor P. G. Zimbardo opracował warty uwagi i naśladowania projekt mający na celu promowanie bohaterstwa dnia codziennego, który jest obecnie realizowany w wielu amerykańskich szkołach. Jego celem jest promowanie wśród uczniów zachowań, nie wymagających niezwykłych wysiłków, a mogących czasem uratować ludzkie życie, polepszyć jego jakość i wzmocnić relacje międzyludzkie. Do takich zachowań zaliczamy m.in.

• powiadomienie nauczyciela, kiedy jest się świadkiem niebezpiecznej awantury między rówieśnikami;
• wezwanie policji, gdy widzimy, jak ktoś atakuje naszego kolegę lub koleżankę;
• interweniowanie, kiedy młodsze dziecko jest bite lub zastraszane przez naszego rówieśnika;
• sprzeciwienie się nękaniu „kozła ofiarnego” i okazanie solidarności z nim;
• oznajmienie, że szydercze lub złoślliwe żarty nie są zabawne, kiedy są adresowane do osób chorych, bezbronnych, lub należących do mniejszości;
• gotowość do niesienia pomocy osobie niepełnosprawnej (P. G. Zimbardo, M. R. Leippe, 2004).