Książka ta pokazuje, że mimo wiedzy o funkcjonowaniu ludzkiego mózgu, nie można przygotować się na śmierć bliskiej osoby, można być jedynie bardziej świadomym tego, co dzieje się w naszej głowie. W sposób bardzo zrozumiały autorka opisuje działanie ludzkiego mózgu w sytuacji straty bliskiej osoby. Przytacza przy tym wiele naukowych publikacji, opisuje mechanizmy obronne, opisuje PTSD (objawy psychiczne oraz fizyczne).

To lektura, która wzrusza a zarazem zmusza czytelnika do refleksji nad własną śmiercią. Fascynujące w tej publikacji jest to, że autorka z dużą łatwością potrafi w sposób zrozumiały dla przeciętnego czytelnika opisywać etapy żałoby, reakcje mózgu w tak ekstremalnej sytuacji jaką jest śmierć bliskiej osoby.

Czytelnik ma wrażenie, że współuczestniczy w walce z chorobą, która rozpoczyna się niekorzystną diagnozą – rak. Chory wówczas zadaje sobie pytanie: „I co dalej?”. Najpierw niedowierza, później poszukuje dróg rozwiązania, a następnie zdaje sobie sprawę, że pomimo posiadania wiedzy medycznej, neurologicznej, jest bezbronny, a jego świat wywraca się do góry nogami. Niezwykle fascynujące w tej książce są opisy, w których zostały ukazane dylematy związane z towarzyszeniem w chorobie, które pokazują, że nie ma uniwersalnej recepty na bycie z osobą umierającą. Czasem drobny gest taki jak trzymanie za rękę będzie kojący, a innym razem ten gest wywoła rozdrażnienie oraz złość. Wszystko uzależnione jest od emocji, jakie przeżywa osoba chora, od bliskości w relacji przed diagnozą, aktualnego stanu zdrowia i wielu innych, zewnętrznych czynników.

W książce tej została przedstawiona heroiczna walka o godność, rodzinę oraz nadzieję, która umiera ostatnia. To nie tylko publikacja, w której opisane są emocje, ale to przede wszystkim ogromna porcja wiedzy psychologicznej na temat przeżywania żałoby przedstawiona w sposób bardzo zrozumiały. Lektura wciąga, skłania do refleksji, do pogłębiania wiedzy specjalistycznej na temat funkcjonowania mózgu w żałobie.