Autor książki Irvin D. Yalom, wybitny autorytet w dziedzinie psychoterapii grupowej i jeden z głównych przedstawicieli egzystencjalnego podejścia w psychoterapii indywidualnej, podzielił się w sposób przystępny i zrozumiały dla czytelnika swoimi doświadczeniami i praktyczną wiedzą na temat wspólnej pracy terapeuty i pacjenta.

W publikacji odnajdujemy 85 krótkich rozdziałów, które czyta się szybko i przyjemnie, a każdy rozdział to konkretna rada, która skłania do refleksji, do wglądu w siebie, do analizy własnych umiejętności, a także predyspozycji do wykonywania zawodu psychologa/terapeuty. Jak twierdzi autor, książka jest zbiorem przedstawiającym ulubione interwencje, stanowi specyficzny wachlarz technik i pomysłów, które z powodzeniem zastosowane zostały w pracy klinicznej. Przykłady z praktyki terapeutycznej, którymi posługuje się Yalom ubarwiają książkę, dzięki czemu czyta się ją z ogromną przyjemnością.

To, co osobiście jest dla mnie ważne, to fakt, że Autor daje wiele praktycznych wskazówek. Nie tylko radzi, ale też konkretnie pisze, jak to zrobić i obrazuje to jeszcze przykładami ze swojej praktyki. Dotyka tematów bardzo trudnych, jak na przykład pociąg seksualny w relacji terapeutycznej czy rola kontaktu fizycznego w procesie terapii. Zwraca dużą uwagę na zdrowie psychiczne terapeuty, który podczas sesji oddaje niemalże całego siebie. Akcentuje, jak ważne są przerwy między sesjami na złapanie oddechu oraz własna terapia, która ma zapobiec wypaleniu zawodowemu.

Uważam, iż książka powinna się znaleźć na liście lektur obowiązkowych każdego przyszłego psychologa, ponieważ zawiera wskazówki, w jaki sposób wykorzystać bagaż wiedzy teoretycznej podczas spotkania z drugim człowiekiem.  Ponadto pomaga zrozumieć proces pomagania ludziom, którzy borykają się z problemami osobistymi, jak również poznać relację między terapeutą a jego pacjentem. I co najważniejsze, publikacja ta podkreśla konieczność pracy nad sobą, ciągłego uzupełniania wiedzy, aby można było ośmielić się wejść w relacje z pacjentem. 

Konkluzja na koniec nasuwa się za Yalomem następująca: przeznaczeniem każdego - zarówno terapeuty jak i pacjenta, jest doświadczanie nie tylko rozkoszy życia, lecz również jego nieuchronnych ciemnych stron: rozczarowań, starzenia się, chorób, izolacji, utraty, braku sensu, bolesnych wyborów i śmierci. Myślę że każdy czytelnik wyciągnie z tej książki coś dla siebie. Mnie zapadło w pamięć to, że terapeuta ma prawo popełniać błędy, ma prawo się mylić, i nie tylko on jest odpowiedzialny za przebieg procesu terapeutycznego. Każdy „pomagacz” wypracowuje własne metody, które udoskonala w toku swojej praktyki. W związku z tym, iż terapia jest procesem spontanicznym, nie istnieje skuteczny szablon na jej prowadzenie. To, co jednemu może pomóc, drugiemu może zaszkodzić. Dlatego tak ważna jest intuicja terapeuty, który zachęca pacjenta do pracy nad sobą.